hoe onzeker is het
nog te balanceren
op het koord van blij en bang
komend uit het zwarte meer
beneden, dreigend nog
aanwezig
je wilt wel rennen
kloppend hart
angst of vreugde
aarzelend schuif je
voetje voor voetje
naar de overkant,
de vaste grond
het voelt zo dichtbij
toch zo ver weg
altijd aanwezig
en nooit zoals het was
Hoe voelt het
het voelt niet
niet meteen, pas later
een verhaal, een dag
is als de kerstverlichting
van vorig jaar
elke dag opnieuw
ontwarren
wat zo goed opgeborgen was
op zolder
pas als de strengen
ontwart zijn, een geheel ontstaat
na eerst meer knopen
te hebben gemaakt
komt gevoel
samenhang
als jij al dagen
verder bent
al in een ander jaar
12 augustus, familieverjaardag
de dag is net zo zinderend
als toen
12 augustus, een begrafenis
de stralende zon
logenstraft
het verdriet
en een zweem van opluchting
er was familie
er waren tradities
samen met jou
zijn ze gestorven
Lief kind van mij
gillend gek
van geluk
vertel dan eerst
van vroeger
niemand snapt je immers
weet van je geheimen
daarin schuilt het gevaar
nodig of niet, angst
luistert niet naar rede
tranen als druppels regen
wimpers nevelig
niemand begrijpt
je geluk en je angst
maar het is goed
Geleidelijk steeds vroeger
schuift de avond binnen met
zachte pasteltinten
wordt de harde
genadeloze
dag vervaagd
rust komt binnen
vogels buiten zingen
een slaapliedje
van opluchting
Dat wat je wilt
Ik zou het je
misschien
wel durven geven
als ik het kon
als niet die grijze mist
de ruimte vulde
mijn keel verstikte
en tong verlamde
Je snapt het niet
ik weet het maar
kan het niet aan jou
aan wie dan ook
uitleggen
De angst voor eenzaamheid
creëert juist dat
wat je zou willen horen
wat ik zou willen zeggen
verdwijnt in stilte
lang geleden en onmogelijk dichtbij
de eerste keer dat ik je zag
zag jij me echt
we spraken veel maar
niets af over
waar we morgen of
over tien jaar zouden zijn
en steeds zie ik je weer
zoals altijd die eerste
en de laatste keer
gescheiden door leegtes
en de volheid
van het leven
nooit afscheid nemen
want ieder afscheid
is een onontkoombaar einde
we blijven
bij het begin
Over de muur schoot door me heen
een onzichtbare doch voelbare
grens van toen en nu
de wereld draait ogenschijnlijk door
als bij een groot verlies
waarbij je eigen wereld stil valt
Niets lijkt anders, de lucht is blauw
bloesem maakte plaats voor
groene bladeren, fris
suggererend dat alles nog is
zoals het was
We staan wel stil bij
alle doden, meer dan ooit dit jaar
maar stilstaan in eenzaamheid
is niet hetzelfde, is erger
dan de dood
en roept verlangen op naar het einde
van die eenzaamheid
Niet weten wanneer
is eindeloos
niet weten hoe
hopeloos
eenzaam
Ik weet niet wat precies wat
jij wel al heb je het misschien niet eens gehoord
er waren altijd die momenten
van twijfel, falen, mijn wezen
leek nooit helemaal wat je verwachtte of
ik misschien nog wel het meest
De wereld is een chaos
niet goed, niet slecht ook al
bestaan ze naast elkaar
dankzij elkaar
Ik dacht dat je naast me zat
te praten maar ik verstond
je taal niet meer hoewel de woorden
me bekend schenen
toen ik opkeek bleek jij nergens
en ik helemaal alleen
Als in een droom
niet goed, niet slecht
niet waar, geen leugen
je noemde het
realiteit
Fotograaf Simon Ophof
Tekst en model Heidi van Dijk
De lente lijkt ongezien
onopgemerkt doch onverbiddelijk
door te gaan, ergens daar buiten
De zomertijd ging in vannacht
maar niemand hoeft op tijd
ergens te zijn
we maken plannen voor ooit
in de hoop
op iets wat we
normaal noemen
Of gewoon winter, ooit
