Je laat me zien
dat hopen ma
je laat me doen
kijkend hoe ik,
struikelend
je hand grijpend
op weg ga.
Als de regen
op me klettert
geef je me niets
geen paraplu
wijst naar een afdakje
je leert me leven
zonder jou
maar zonder jou
had ik het niet gekund.
Foto: Léon Leijdekkers
Stroperig
kruipt de dag voorbij
schuift de avond binnen
de opluchting van
weer een dag voorbij
de wind is gaan slapen
kinderen grijpen hun kans
rennen en schreeuwen
de galerij een speelplaats
Weet je nog, die tijd
dat een bal op het dak
of in een vreemde tuin
je grootste angst was
in de dagen die voorbijvlogen?
Fotograaf Ernst Hartwich
neem het niet te serieus, zei je
en ik keek toe
nooit heb ik je gezien toch
raak je mij en ik jou
ik weet niet waarom
of toch wel, zoals je zei
we zijn als mens
de mensheid aan het kwijtraken
mens zijn is
puur, goed, kwaad, echt
boos, geil, principieel en
ach zo wisselvallig soms
mens zijn is weten
dat alles verandert en
toch jezelf blijven
het gevoel van troost
dat iemand je ziet
en hoort
en even er is
Je was zo jong -ik kan niet zeggen-
en wilde nog zoveel, maar
je had het gekund
er was teveel wat ik niet wist en
niet mocht weten, je eigen gedachten
verzweeg je voor jezelf
ik vraag me af of het van nut had kunnen zijn
ik weet steeds meer, meer feiten,
de wanhoop haal ik uit je woorden
voelen was toch nooit onze sterkste kant
het spel van doe maar gewoon en lach
tot een ware kunst verheven… en nog steeds
Toch weet ik wat je lamgeslagen maakt
juist omdat ik het niet weet en jij het wel
zult moeten zeggen
als je wilt dat ik je snap
Ik luister en ik kan er niks mee
dat kun jij alleen
Te vaak is je verteld dat jij
het toch niet kunt en nooit zult leren
mijn stilte is van goud, warm
je ligt daar, vastgelopen
(o god, als dat toch had gekund)
als als..er zijn er teveel, we zwijgen erover
als een geschiedenisverhaal
voorbij, het enige is nu, het steeds veranderende
zich oneindig herhalende nu … en wat nu?
Ooit moet je verder, je kunt de uitgesleten weg nemen
waar je hoe dan ook weer struikelt, omvalt, stuk gaat
ooit gaan we allemaal kapot, niet tegelijk
soms nauwelijks merkbaar
het maakt niet uit – het maakt me heel veel uit
maar ik beslis niet
ik wens alleen
dat de weg die je neemt en de weg die weg is
je eigen keus is, levend naar een doel
Tekst en model Heidi
Fotografie: Hans Wissink
dat de zon wat wazig is
het regent en toch ook weer niet
hitte hangt nog in de kamers
veertig graden zand plakken op mijn huid
het is net niks…zo’n dag
dan doe ik of het stralend is
spoel alles van me af en zoek
mijn mooiste jurk en zoetste parfum
zing ik een zelfverzonnen liedje
en maak me mooi en blij
tot ik het ben
Foto is van Hans Wissink
Tekst en model Heidi van Dijk
Voel maar, zei ze
en sta stil
denk niet na
Hoe?
Denken lijkt
niet te stoppen
en voelen is ongrijpbaar
ik wil beschrijven
woorden geven aan
wat het ook is dat ik wegduw
Dus daar sta ik
bij het keukenkastje
bonzend hart
ik voel het bonken
en weet niet waarom
Wie weet nog
waarom
als angst zo gewoon is?
Fotografie Hans Wissink
De klok tikt
minuten weg
naar uren
ik voel het niet
besef niet dat
alles wat nu
eindeloos lijkt
voorbijgaat
zoals de realiteit
aan mij
voorbijgaat
