Zo’n tien minuten lopen vanaf ons huis zit een overdekt winkelcentrum. Zo noem ik het, maar het mag geen naam hebben. Twee supermarkten, een slager en de Action.
Binnen gebeurt er, behalve hamsteren en voordringen niet zoveel. Buiten echter verzamelt zich een groepje mensen die ogenschijnlijk niets gemeen hebben. Mannen, vrouwen, oud, jong, dun, dik, enfin u begrijpt het. Wel zitten ze allemaal in een scootmobiel. Soms gaat er een fles wijn rond, of blikken bier. Vermoedelijk wordt er wel gecommuniceerd onderling, maar hoe dat gaat heb ik nog niet ontdekt.
Ze kunnen praten, of roepen. Vorige week riep iemand uit de groep “Ha, buurvrouw!” naar een voorbijgangster. Een groet die ze mompelend beantwoordde met: “Ouwe gek”. Af en toe zit er een vrouw op de stoep, zonder scootmobiel, die staccato herhaalt: “Help, ik heb het zo koud”. De mobiele brigade roept dan dat ze “In de zon mot gaan zitten”
Vandaag was het tweede Paasdag, het sneeuwde en ze waren er niet.
Ik miste ze toch een beetje.
