Ik weet dát, maar niet
waarom de angst me zo
ineens weer overvalt
ik heb mijn bakens weer
al dwalend uit het oog
verloren
Ik weet het, maar het voelt
zo anders, vreemd en toch
bekend
ik ben een raadsel voor mezelf
en ook het antwoord
Perfect
Gelovend
in zijn web van leugens
omdat het zo gegaan
had kunnen zijn
is hij allang vergeten
waar het eigenlijk om gaat
heeft dat vanaf
het begin al niet geweten
Perfect is hij, de jaloezie,
het onbegrip van zijn omgeving
is lastig, maar hij schudt zo
een nieuwe waarheid uit zijn mouw
Hij is het helemaal, dat weet
toch iedereen
die hem niet kent?
Voorbij
Iedere schreeuw op straat
een jankende sirene
valt me op alsof er nu
nog iets te redden valt
wetend dat alles in stilte
gebeurde, je kreeg niet de kans
te schreeuwen of om hulp
te vragen. Ineens lag je daar
nog even levend maar
het leven bloedde uit je en
verspreidde zich op straat
Pas toen het niet meer nodig was
kwam het publiek, werd je
geholpen bij je doodsstrijd
die je toch
alleen moest voeren
pas toen je er niets meer aan had
kreeg je een naam, een plaatsje
in de krant
en een paar schamele bloemen
je kwam
en ging voorbij
dit leven
Dit leven, het voelt niet van mij
dit lichaam hoort niet bij mij, het is
te zwaar, teveel ballast
de berichten en reacties waar dan ook
zijn niet voor mij en toch
moet ik het antwoord geven
het antwoord dat ik niet ken
ik probeer me te verstoppen
ik doe even niet meer mee
Spiegelbeeld
Ik ben het maar, gewoon mezelf
je spiegelbeeld en toch zo anders
ik heb je liever dan lief, ik zeg het
maar je weet het al
je leest mijn spiegelschrift
ik blijf bij jou, zolang je wilt
en ga geruisloos, als het moet
als water
onder de brug
De tram klingelt zoals
vroeger op de kermis in de
rups- als je de pluim pakte
mocht je nog een gratis rondje
Kinderen lopen vrolijk en zonder mondkapje op straat
dichtbij elkaar – behalve thuis
naar school gaan is alles
Onveranderd, is het een gewone
vrijdag. De stoep is alweer
schoongeboend, rood-witte
linten
verdwenen.
Alsof de dood
nooit is geweest.
voor de dag van morgen
Denk niet
dat ik niet aan je denk
al speelden we vaak
wij doen niet
aan moederdag
Denk niet
dat ik je niet mis
al heb ik je nooit gekregen
en was het
een bewuste keuze
Denk niet
dat ik spijt heb
van de beslissingen
die ik nam
Denk niet
dat ik
gevoelloos ben
De dagen
De dagen, ze zijn me iets
te lang, te vol en soms teveel
kon ik maar
zo heel af en toe
een pauze nemen
de aarde stilzetten
het volume uit
mijn hoofd leeg
laten stromen
om dan daarna
een frisse start
zonder bagage, zonder
verleden
te maken alsof
het ochtend is
alsof ik ontwaak
Vluchten
maar ik weet niet
waar naar toe
waar vandaan
van mezelf
die mij toch
altijd weer
weet in te halen
Hangmobiels
Zo’n tien minuten lopen vanaf ons huis zit een overdekt winkelcentrum. Zo noem ik het, maar het mag geen naam hebben. Twee supermarkten, een slager en de Action.
Binnen gebeurt er, behalve hamsteren en voordringen niet zoveel. Buiten echter verzamelt zich een groepje mensen die ogenschijnlijk niets gemeen hebben. Mannen, vrouwen, oud, jong, dun, dik, enfin u begrijpt het. Wel zitten ze allemaal in een scootmobiel. Soms gaat er een fles wijn rond, of blikken bier. Vermoedelijk wordt er wel gecommuniceerd onderling, maar hoe dat gaat heb ik nog niet ontdekt.
Ze kunnen praten, of roepen. Vorige week riep iemand uit de groep “Ha, buurvrouw!” naar een voorbijgangster. Een groet die ze mompelend beantwoordde met: “Ouwe gek”. Af en toe zit er een vrouw op de stoep, zonder scootmobiel, die staccato herhaalt: “Help, ik heb het zo koud”. De mobiele brigade roept dan dat ze “In de zon mot gaan zitten”
Vandaag was het tweede Paasdag, het sneeuwde en ze waren er niet.
Ik miste ze toch een beetje.
