soms mocht ik ze – ingetogen-
spelen, gevoelens
de blije, niet te overdreven
boosheid en verdriet waren
al gereserveerd
en zonder woorden, soms
liet ik ze ongemerkt vallen
werden ze overstemd
door wie het monopolie had
leerde ik waardevolle lessen
mond dicht
niets mocht er uit
niets kwam er in
Foto: Hans Wissink
Hoe zacht het was
het zand, de lange
haren
dat wist zij
alleen zij
Fotograaf Hans Wissink
Ik denk, dus ik besta
op deze wereld die ik
nog niet snap, het spel
met regels die nu nét
ontbraken toen ik ermee
begon
ik kijk wel toe en
vaker af
ik doe niet mee, niet echt
geen zin meer in de schijn
ophouden want juist daarmee
zet ik je buitenspel
foto: Jan-Karel Kok
ze zegt niet veel
maar het zegt zoveel
haar lach gestorven
wachtend op wat er komen gaat
uitgeput
van het zoeken naar hoop of rust
in haar lege
kaalgevreten hersens
ze zegt niet veel
maar staat weer op
na elke val
Beeld: Fotostudio Haaglanden
Ik wilde zoekraken
niet kijken naar de wereld
niet kijken naar mezelf
wachten in een schulp
waarin geen narigheid
geen rekeningen
verdriet of angst waren
dus ik wachtte
op niets, tot iemand fluisterde
geluk is een illusie
zoek, maar als je je verstopt
vind je nooit iets
geen leven, geen momenten
waarop het toch de moeite waard is
vroeger of later.
Ze wilde beginnen aan
een nieuw leven
zonder ooit echt
te hebben geleefd
niemand vertelde haar dat
alleen geboren worden
garantie biedt
op een nieuw maar niet
perse een goed leven
En wat is leven
behalve een noodzakelijk
kwaad om iets te creëren
en door te geven
waar niemand
het doel van snapt
We doen alsof het anders is
spelen dit jaarlijkse spel
van gezelligheid en samen zijn
of zelfs van houden van
maar in ons heerst dezelfde leegte
die met geen kerstdiner
te vullen is
dezelfde hunkering
met geen cadeau te stillen
en alles is precies hetzelfde
na een week
als het maagzuur weer gezakt is
de broekriem weer dicht kan
het gezicht weer uit de plooi
gaan we door
waar we gebleven waren
